Σε ένα μικρό μαύρο δωμάτιο, η μικρή κοπέλα με τις φακίδες και το ένα πόδι καθόταν μπροστά από το μαύρο πιάνο της. Ήταν μια αναπηρική κοπέλα, αλλά το πιάνο της ήταν ο κόσμος της. Το παίξιμο του πιάνου ήταν ο τρόπος της να εκφράσει τα συναισθήματά της.

Κάθε μέρα, μια μαύρη γάτα εμφανιζόταν στο παράθυρό της. Ήταν σαν να την περίμενε εκεί, σαν να ήξερε πόσο αγαπούσε τη μουσική της. Η κοπέλα ένιωθε χαρά κάθε φορά που η γάτα εμφανιζόταν, σαν να είχαν μια ξεχωριστή σχέση μέσα από τη μουσική.

Όμως, ένα τραγικό γεγονός την έκανε να αισθάνεται λύπη και ένταση. Η γάτα εξαφανίστηκε για μερικές ημέρες και η κοπέλα έπαιζε το πιάνο της με πάθος, αναζητώντας την χαμένη της φίλη. Το δωμάτιο της έγεινε γεμάτο κόκκινο από τον πόνο που ένιωθε.

Και τότε, η γάτα επέστρεψε από το πουθενά. Η χαρά της κοπέλας δεν γνώριζε όρια. Συνέχισε να παίζει το πιάνο της, αλλά αυτή τη φορά, η μουσική της ήταν γεμάτη από χαρά. Η γάτα χόρευε στους ρυθμούς της με τον ουρανό της να ξετυλίγεται πίσω της.

Και τότε ήρθε το αντίστροφο τέλος. Η κοπέλα, η γάτα και το πιάνο εξαφανίστηκαν από το μαύρο δωμάτιο. Το δωμάτιο άδειασε και έγινε ακόμη πιο σκοτεινό από πριν. Οι νότες της μουσικής ακούγονταν ακόμη στον αέρα, αλλά κανείς δεν μπορούσε πλέον να τις ακούσει. Ήταν σαν να έχασε τη συνδεσιμότητά της με τον κόσμο, αλλά η μουσική της εξακολουθούσε να υπάρχει κάπου εκεί έξω.

Και έτσι, η κοπέλα συνέχισε να παίζει το πιάνο της, ακόμη και αν κανείς δεν μπορούσε να την ακούσει πλέον. Ήξερε ότι η μουσική της θα βρει πάντα τον τρόπο να φτάσει στις καρδιές των ανθρώπων, ακόμη κι αν αυτοί δεν μπορούν να τη δουν.